"...دلخوشی"

قول میدم سال دیگه هیچ کدوم از این حس های امسال وجود نداشته باشه و خیالت راحت راحت باشه.

قول.

پ.ن: من روزای خوبی رو اصلا سپری نمیکردم... به هیچ وجه...

"...دلخوشی"...

یکی از سخت ترین مریضی هام رو پشت سر گذاشتم. واسه اولین بار مریض شدم و تنها بودم! هیچکی! به علاوه سایر مشکلات! دورافتاده... یه تجربه عجیب بود! "...دلخوشی"...

تحملم کن. تحملم کن که هیــــــــچ چی جز آرزوهامون و هدفامون واسم مهم نیست.

باور کن به همشون میرسیم.

مـــــــــی رسیم.

نقطه.

پ.ن: میدونم زمان زیادی گذشته، اما جون من خسته نشو. زیادش رفته، کمش مونده.

"...دلخوشی"...

اینکه کمتر اینجام قاعدتاً دلیل بر اینه که برون ریزی ندارم! یا اگر هم چیزی هست، انقد فکرم مشغوله که ازش چشم پوشی میکنم!یه چشمه ی خشک دارم که با نوشتن غریبه ست! ولی! ولی...ولی دیوانه وار داره رویا بافی میکنه...به نظرم تا یه سنی و یه جایی دنبال اینی که غماتو تسکین بدی! اما یه جایی توی زندگی میرسی که غمات میشن اولویت چندم و ترس هات قد علم میکنن!راستی! کاش میشد از ترس هام صحبت کنم... بدجوری دارم باهاشون سر و کله میزنم و فقط باید صبور باشم! اما فعلا نمیشه به زبون آوردش...کاش یک شبه همه چی نابود نشه... همین..."بنویسید مجتبی! بخوانید ایوب..." "...دلخوشی"...ادامه مطلب

قبلاً گفتم! بازم میگم! اگه من یه روز مُردم... بهش بگید نمیگذرم ازش... پ.ن: من هنووووز خودمو نگه داشتم و حرفی نزدم... "...دلخوشی"...

".../نفس کشیدن توو قوطی در بسته
از اینکه پروانه ام... مکدرم می کرد..."

"حسین صفا"

پ.ن: میدونی دلم از چی میسوزه؟ از این که حتی بمیرم هم چیزی عوض نمیشه...

"...دلخوشی"...

حالا دیدی؟ آدمی به رویا زنده ست! باور کن...
دست کم نگیر این همه خیال پردازی رو...

پ.ن: ما توی بحرانیم! ما نه البته! بیشتر من!
پ.ن2: خدا بزرگه! خدا خیلی خیلی بزرگه!

"...دلخوشی"...

یِه دُنیا خودخوری کردَم که شـایَد
سَلامَت رَد کُنَم سی سالِگیم رو
بِه قَــلبَم قـــول دادَم که اِمــسال
دیگـه یــادَم نَــــرِه سَرزِندگیــــمو!

"میرمجتبی بی دوا"

پ.ن: تولدم مبارک...
پ.ن2: "چِقَد قُدرَت میخواست سی ساله بودَن!"
پ.ن3: اولین جشن تولد زندگی، به وقت سی سالگی تمام!
پ.ن4: به عنوان پیام آخر: "خدا گر ز حکمت ببندد دری، بگذریم...!"

"...دلخوشی"...

چند وقت پیش داشتم فکر میکردم که اگه زمان برمیگشت عقب، بازم با هم میرفتیم یا نه؟
یکم فکر کردم...
آره! بازم میرفتیم! با وجود تموم عذابی که کشیدیم!

اون مثل یه استفراغ لازم بود، تا واسه همیشه از طعمِ چیپسِ سرکه نمکی بدم بیاد!

من...
صد بار برگردم عقب...
باز انتخابت میکنم.

"...دلخوشی"...

مرا "نوح" بنامید که شما را در کشتی خود پناه داد!
مرا "ابراهیم" بنامید که رسالت من، آتش را به گلستان بدل ساختن است!
مرا "موسی" بنامید که میان سپاه فرعون و رود نیل برایتان معجزه به پا کرد!
مرا "یوسف" بنامید که اگر برادر داشت کجا توی چاه می افتاد؟؟؟
و مرا "محمد" بنامید که دین و دنیا را بر شما تمام کرد!

ولی در خانه
در عمق تنهایی خود
بنویسید "مجتبی"
بخوانید "ایوب" ...
...
. . .
 

"...دلخوشی"...